جانمایی آمایشی فناوری‌های نوین ساختمانی بر اساس پیش‌بینی تقاضای بخش مسکن در سال‌های آتی به منظور تدوین برنامه ارتقای بهره وری در بخش مسکن

اهتمام به تأمین مسکن مناسب، بادوام، مقاوم و ایمن، از بزرگ‌ترین دغدغه‌های انسان معاصر,جوامع و حاکمیت‌های کنونی است. دغدغه‌ای که هیچ‌گاه ذهن حاکمان را آسوده نگذارده و همواره درصد فراوانی از مطالعات، پژوهش‌ها، سیاست‌گذاری‌ها و امور اجرایی خرد و کلان را به خود معطوف نموده است. در ایران نیز طی سال‌های اخیر، رونق و رکود بازار مسکن و مجموعه‌های هم پیوند با آن، بااهمیت تلقی شده و مسکن و وضعیت کمی و کیفی آن به‌عنوان عاملی حساس معرفی‌شده است.طرح جامع مسکن سندی است ملی که چشم‌انداز بخش مسکن در سال‌های آینده را ترسیم می‌کند. در این چشم‌انداز هدف‌ها، به معنای تغییرات مطلوب، قابل‌دستیابی و قابل‌سنجش در وضعیت مسکن خانوارهای ایرانی در دوره‌های پنج‌ساله آینده تعیین می‌شود و راهبردها و راهکارهای دستیابی به این هدف‌ها، تدوین می‌گردد. در این پژوهش تلاش می‌شود به بررسی روش‌های نوین ساخت و مزایا، معایب و اثرات بالقوه هرکدام در راستای پیش برد اهداف طرح جامع مسکن در نقاط مختلف کشور پرداخته شود و با استفاده از نظرات خبرگان بخش مسکن، راهکاری تدوین گردد که با توجه به منابع و محدودیت‌های هر ناحیه، بتوان مناسب‌ترین روش ارتقای بهره‌وری بخش مسکن را با توجه به این روش‌های نوین ساخت تعیین نمود. درنتیجه، روش‌هایی که قابلیت عملیاتی سازی بیشتر و هزینه‌های کمتری را برای هر ناحیه فراهم سازند به‌عنوان روش پیشنهادی جهت ارتقای بهره‌وری بخش مسکن در آن ناحیه معرفی می‌گردد تا با سرمایه‌گذاری و حمایت از گسترش این روش‌های نوین ساخت بتوان مسکن انبوه و ارزان را در کمترین زمان ممکن در اختیار مردم قرارداد.